Cep Telefonsuz 2. ve 3. Gün

Çarşambadan beri neredeyse tüm arkadaşlarım telefonların artık kolaylıkla bulunduğunu, şu sinyaldi, bu aplikasyondu derken o telefonun bana mutlaka geri geleceğini söyleyip," İçini rahat tut," diyordu.
2005 yılıydı sanırım, telefonum çantamdan çalınmıştı. Savcılığa başvurduğumda görevli memur da dahil olmak üzere herkes, "Unut sen onu," demiş, altı ay sonra telefon geri geldiğinde kimse gözlerine inanamamıştı. Galiba bu konularda bir şansım var. Çünkü telefonum bulundu :) Fakaat, zannetmeyin ki ben 20 gün kararından vazgeçtim. Hayır, aynen devam. Hattım kapalı. Telefonu da 17 gün sonra teslim alacağım. Bunun ne kadar yapılabilir bir şey olduğunu görmek istiyorum.

Dün ara ara gaipten zil sesleri duysam da telefonsuzluğa biraz daha alışmıştım. Alarm ve saat meselesini bir yıldır kullanmadığım mp3 çalarla çözdüm. Ev telefonunun tuşları da kendi kendine düzeldi. Hiç sorun çıkarmıyor. Bir tek ekranı bozuk, arayan numaraları göremediğimden tedirgin bir ses tonu ile açıyormuşum. Arkadaşlarım öyle dedi.
Bugün yıllar sonra ilk kez ankesörlü telefon kullandım. Adam kartı satarken 20 dakika cep telefonları ile görüşebileceğimi söylemişti ama sanırım adam ankesörlü telefonu en son 10 yıl önce kullanmış. Çünkü dakikalar takır takır gidiyor. Beş dakika konuşabilirsem iyidir. Bu esnada bir itirafta da bulunmam gerekiyor: Selpak mendilimi çıkarıp kulağımla ahize arasına koyarak konuştum. Evet aynen bunu yaptım. Annem, "Esas ağzının olduğu bölüme koysaydın, niye kulağına koyuyorsun ki?" dedi. Onu düşünememişim.
Şu üç günde anladığım bir şey var, internetle bağlantınız olduğu sürece telefonsuz olmak çok ağır gelmiyor. Tabii bu üç günlük bir yorum. Filmlerde çölde, "Su suu, n'olur su," diye yalvaran esirler olur ya, 19. gün onlar gibi olmaktan korkuyorum. Ha korktuğum bir şey daha var: Hani sigarayı bırakanlar hiç sigara içmeyenlerden daha fanatik anti sigaracı oluyorlar ya, öyle biri olur muyum acaba telefon konusunda?
Biraz durup düşündüm şimdi. Yok olmam sanırım.