Cep Telefonsuz 12. Gün

Yolun yarısını geçtim. 12. Gün. Şimdi gülünç gelecek ama kalabalıklar içinde cep telefonuyla uzun uzun ilgilenen birilerini gördükçe garipsemeye başladım. Hayatta bir kez daha anlıyorum ki, insanoğlu her şeye alışıyor. Su gibi kabın şeklini alıyor. 12 gün önce aklıma eseni (yeni izleyip sevdiğim bir filmin künyesinden Kim Milyoner Olmak İster'de sorulan sorunun doğru cevabına kadar) telefonumdan google'layabilen biriyken şimdi telefonumun olmadığını biliyor, eksikliğini çoğunlukla hissetmiyor ve hatta sohbet sırasında telefon çalması/biplemesi yüzünden sohbeti yarıda kesip bir de üstüne dakikalarca internette dolanan arkadaşlarıma sinir oluyorum. Fakat çenemi kapalı tutuyorum, çünkü sekiz gün sonra bu davranışlardan bazılarını gerçekleştirme ihtimalim yüksek.
Evvelsi gün, "Bari bu arada hattımı açtırayım, bu kadar uzun süre kapalı kalırsa iptal olabilir belki," diyerek (telefonu hala teslim almadım) iletişim merkezlerinden birine girdim. Durumu detaya girmeden anlattım, kız anlamadı. "Hattımı açtıracağım ama telefonumu birkaç gün (aslen "10 gün daha" idi) kullanmayacağım," dediğimde, şaşkın bir ifadeyle, "Niye telefonunuzu kullanmıyorsunuz ki?" dedi. "Öyle işte," diye geçiştirdim. Hikayeyi anlatmak için doğru yer ve doğru kişi değildi. Hele ki tepemde yarım ağızla, "Saçma sapan bir deney," diye homurdanan bir arkadaşım dururken...